To kill the unborn in the womb…

Όχι, δεν μεράκλωσα ξαφνικά και ξεκίνησα να απαγγέλλω Iron Maiden. Απλά αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από τα αυστηρά θρησκευτικά θέματα για να μην με πείτε και κολλημένο. Βέβαια πιστεύω ότι δεν θα καταφέρουμε να πάμε και πολύ μακριά πριν  συναντήσουμε ορδές «αναμάρτητων» να μας πετάνε πέτρες. Αλλά γι’αυτό δεν φταίει τόσο το θέμα όσο το ότι όλες οι θρησκείες και οι ακόλουθοι τους έχουν την κακιά συνήθεια να βάζουν την άσχημη μούρη τους σε κάθε απόφαση που πρέπει να πάρει μια κοινωνία. Και κατά κανόνα κάνουν τα εύκολα δύσκολα και τα δύσκολα άλυτα.

Γι’ όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα, το θέμα μας είναι οι αμβλώσεις. Πρέπει να γίνονται ή όχι και γιατί; Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι γιατρός αλλά έτσι και αλλιώς θα χρησιμοποιήσω λίγες ιατρικές γνώσεις και αυτές είναι εύκολα διασταυρώσιμες στο διαδίκτυο.

Θα ξεκινήσουμε τη λίστα των επιχειρημάτων κατά των αμβλώσεων από τα πιο παράλογα προς τα πιο λογικά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των θρησκειών με τις αμβλώσεις είναι το θέμα της ψυχής. Σε περίπτωση που δεν ξέρετε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μια αθάνατη ψυχή που επιβιώνει του φυσικού θανάτου είστε παλιάνθρωποι και θα καείτε στην κόλαση. Όλα όμως τα τεράστια μυαλά των θρησκειών και όχι μόνο είχαν δυσκολίες να καθορίσουν πότε ακριβώς γίνεται η είσοδος της ψυχής στο σώμα.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει τις 40 μέρες για τα αγόρια και τις 90 για τα κορίτσια. Η είσοδος της ψυχής σε αυτή την περίπτωση βεβαιώνεται όταν το έμβρυο αρχίζει και κινείται. Οι Χριστιανοί που δεν καταλάβαιναν από τόσο μεγάλα νούμερα απλοποίησαν τα πράγματα. «Είναι η στιγμή της σύλληψης» είπαν με βεβαιότητα ο Τερτυλλιανός και αρκετοί Ρωμαιοκαθολικοί Πάπες και το θέμα έκλεισε. Μια περίπλοκη απάντηση σε ένα απλό ζήτημα. Η ψυχή δεν μπαίνει ποτέ στο σώμα γιατί δεν υπάρχει κάτι υπαρκτό που να ορίζεται ως ψυχή. Δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ τέτοιο φαινόμενο, κανείς δεν έχει προτείνει κάποιο πείραμα για να δούμε αν συμβαίνει και μέχρι να γίνει δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε τέτοιες φαντασιοπληξίες. Επιπλέον η αριθμητική των ψυχών παρουσιάζει δυσκολίες. Πολλές φορές μετά την σύλληψη το ζυγωτό διπλασιάζεται και με αυτή την διαδικασία έχουμε τα ομοζυγωτικά δίδυμα. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Οι δίδυμοι μοιράζονται την ίδια ψυχή ή ξαφνικά και μετά τη σύλληψη η μία γίνεται δύο; Πιο σπάνια συμβαίνει το αντίθετο και τα δύο έμβρυα γίνονται ένα. Πως εξηγείται αυτό; Με ένοχη σιωπή και αοριστολογίες. Νομίζω ότι είναι φανερό ότι δεν αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με τέτοιου είδους αιτιάσεις. 

     

Άπαξ και βγει το θέμα της ψυχής από τη μέση τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Δεν πρέπει να επιτρέπονται οι αμβλώσεις γιατί δεν πρέπει να σκοτώνουμε ανθρώπους λένε οι ανθρωπιστές. Επομένως το ερώτημα μετατρέπεται σε : Είναι ένα έμβρυο άνθρωπος; Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι στα τελευταία στάδια της εγκυμοσύνης όταν το έμβρυο έχει σχηματιστεί η απάντηση είναι ναι. Αλλά τον πρώτο μήνα όταν είναι ένα απλό σύνολο κυττάρων, χωρίς καμία δομή και με μέγεθος πέντε εκατοστά η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής. Πολλοί εδώ χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι αφού το έμβρυο έχει την δυνατότητα να γίνει άνθρωπος πρέπει να του συμπεριφερόμαστε σαν τέτοιο. Πλέον όμως με την τεχνολογία της κλωνοποίησης ΚΑΘΕ κύτταρο στο σώμα μας περιέχει το DNA μας και άρα έχει τη δυνατότητα να γίνει άνθρωπος. Οπότε αν δεχτούμε την παραπάνω λογική την επόμενη φορά που θα φυσήξουμε τη μύτη μας ή κοπούμε από ένα σπασμένο γυαλί είμαστε υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτους. Ειδικά στους πρώτους μήνες τα έμβρυα δεν έχουν ανεπτυγμένο εγκέφαλο ούτε κανενός είδους νευρικό σύστημα και κάθε παραλληλισμός με ανθρώπινο ον είναι το λιγότερο αυθαίρετος. Έντομα που σκοτώνουμε αδιάκριτα και χωρίς τύψεις βιώνουν πολύ μεγαλύτερο πόνο από ένα έμβρυο σε αυτό το στάδιο.

Μπορούμε να πάμε την ανάλυση βαθύτερα  και να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους και μας διαχωρίζει από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Συμφωνούμε ότι ο θάνατος ενός ζώου είναι κάτι διαφορετικό από αυτόν ενός ανθρώπου; Σίγουρα το νομικό πλαίσιο το θεωρεί δεδομένο. Οι ποινές για θανάτωση ανθρώπου δεν είναι συγκρίσιμες με αυτές για θανάτωση ζώου. Για μερικά είδη ζώων δεν υπάρχει καν ποινή (Αλλιώς οι μυγοσκοτώστρες και τα κατσαριδοκτόνα θα ήταν παράνομα). Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι κρεατοφάγοι. Κάτι που σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα του να θανατωθούν κάποια ζώα για να τραφεί ο γενικός πληθυσμός. 

Τι μας κάνει διαφορετικούς λοιπόν; Κάποιοι μπορεί να πουν ότι δεν είμαστε διαφορετικοί, απλά για λόγους κοινωνικής συνοχής και αρμονίας λέμε ότι είμαστε. Ως το μοναδικό εν ζωή είδος που έχει ξεφύγει από τα αυστηρά πλαίσια του αγώνα για επιβίωση και αναπαραγωγή έχω δυσκολία να το δεχτώ αυτό. Η έμφυτη περιέργεια και η ανάγκη για έκφραση μέσω των τεχνών ενώ δεν φτάνει για να μας βγάλει από το φυσικό κόσμο όπως θέλουν οι θεϊστές, αρκεί για να μας βάλει στην κορυφή της εξέλιξης. Η απάντηση λοιπόν πρέπει να είναι η ανώτερη εγκεφαλική λειτουργία. Αναγνωρίζουμε ότι ένας άνθρωπος είναι πιο πολύπλοκο ον από ένα οποιοδήποτε ζώο και είναι δυνατόν να βιώσει, πόνο , απογοήτευση, απελπισία και αγωνία σε μεγαλύτερο βαθμό. Μπορεί να κάνει όνειρα για το μακρινό μέλλον και να δεθεί με τους υπόλοιπους του είδους του σε περισσότερα επίπεδα από ότι τα υπόλοιπα είδη.

Αν δεχτούμε και αυτό τότε μένει μια τελευταία ερώτηση να απαντηθεί. Σε ποιο στάδιο της κύησης ο εγκέφαλος του εμβρύου είναι ικανός για την ανώτερη αυτή λειτουργία; Η απάντηση είναι η αρχή του τρίτου τριμήνου. Σε αυτό το στάδιο έχει παρατηρηθεί ότι τα έμβρυα ονειρεύονται και έχουν εγκεφαλογραφήματα που αρχίσουν να μοιάζουν με αυτά ενηλίκων. Οτιδήποτε και να σκοτώνεται πριν από αυτό το σημείο δεν θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως άνθρωπος γιατί απλούστατα του λείπει το βασικό μας χαρακτηριστικό.  

Μου φαίνεται αδιανόητο για μια κοινωνία τον 21 αιώνα να αρνηθεί το δικαίωμα επιλογής σε μια γυναίκα για το τι θα κάνει με τη ζωή της και το σώμα της. Ειδικά όταν οι λόγοι είναι τόσο ασαφής και ατεκμηρίωτοι. Τέτοια προβλήματα θα έπρεπε να ανήκουν ήδη στο παρελθόν. Ο λόγος που αυτό δεν έχει συμβεί είναι οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις μαζί με την δαιμονοποιήση ορισμένων απόψεων. Είναι το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο να χαρακτηρίσεις μια άποψη αιρετική και βλάσφημη και  να αρνηθείς να την ακούσεις ή να την συζητήσεις. Είναι το πρώτο εύκολο βήμα σε ένα ταξίδι που φτάνει στον ολοκληρωτισμό και την οπισθοδρόμηση.

Ενώ το παραπάνω θέμα είναι πηγή συζήτησης σε πολλά μέρη του κόσμου, αυτό δεν ισχύει τόσο στην Ελλάδα. Εδώ ευτυχώς δεν έχω ακούσει γιατρούς να εκβιάζονται και έγκυες να αναγκάζονται να διατηρήσουν τις εγκυμοσύνες τους. Εδώ πιο πολύ υπάρχουν περιορισμοί που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας και πολλές φορές δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί. Στο επόμενο post θα αναπτύξω μια πιο αιρετική άποψη για την ευθύνη που έχει ο κάθε γονιός σε μια εγκυμοσύνη. Άποψη που είναι και αντίθετη με τον νόμο που ισχύει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Μέχρι τότε σας αφήνω με τον George Carlin που τα έχει πει πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα εγώ. Take care…